Bericht uit Berlijn (4)
Het laatste liedje van Bowie zit nu
al weken in mijn hoofd en ik krijg het er waarschijnlijk niet meer uit. Sinds
ik hier drie weken geleden in Berlijn aankwam zing ik het te pas en te onpas en
overal waar ik in de stad ga. Het is onderdeel van de soundtrack van mijn
Berlijn geworden. En niet alleen omdat ik hier ondanks een goede voorbereiding
nog steeds regelmatig verdwaal. Where are
we now, where are we now?
De Duitse camera crew waar ik de
eerste keer mee ga draaien voor de talkshow van Maybrit Illner bij de ZDF heeft
vreemd genoeg de song nog niet gehoord. Terwijl het toch allebei
echte geboren Berliner zijn, de een uit West,
de ander uit Oost. Weten ze dan niet dat een van de grootste iconen uit de popmuziek met een nieuw
nummer een heuse ode aan hun stad heeft gebracht? Nee, dat is ze volledig
ontgaan.
Wat is het toch met dat nummer, dat
het meteen zo aangrijpt vanaf de eerste keer dat je het op de radio hoort? Is
het de manier waarop deze unieke stem uit duizenden de ijzingwekkende stilte van jarenlange afwezigheid doorbreekt? Is het de
wanhoop die er zo schrijnend in doorklinkt, van 'a man
lost in time' die een verwoede poging doet terug te vinden wat voorgoed
verloren lijkt?